Bielojad olbrzymi (Dendroctonus micans)

Bielojad olbrzymi – informacje ogólne

Bielojad olbrzymi (łac. Dendroctonus micans) – rodzaj szkodnika, chrząszcza z rodziny ryjkowatych. Dorosły osobnik osiąga długość do 1cm i jest to największy szkodnik żerujący w drewnie w Polsce. Jest koloru smoliście czarnego, występują także osobniki o barwie rdzawobrunatnej. Posiada dużą głowę, jest krępy i walcowaty.

Bielojad olbrzymi – występowanie

Występuje znacznie rzadziej niż kornik drukarz. Znaleźć go można głównie na świerku. Odnotowano także przypadki występowania na sośnie, modrzewiu i jodle jednak należy uznać, że jest to owad zaliczany do oligofagów. Jako cel żerowania wybiera drzewa skrajne, samotne lub drzewostany przerzedzone. Nie lubi gęstych drzewostanów.

Bielojad olbrzymi – cykl rozwojowy, larwa

Jaja występują w chodniku macierzystym i złoże może liczyć nawet 200 sztuk jajeczek. Larwa bielojada olbrzymiego jest koloru białego, o jasnobrunatnej głowie. Jak wszystkie kornikowate, larwa jest beznoga. Rójka odbywa się od maja do czerwca, niekiedy lipca. Larwy, które się wylęgną żerują grupowo, a cały cykl rozwojowy trwa nawet dwa lata (szczególnie w górach).

Bielojad olbrzymi – wyrządzane szkody

Bielojad olbrzymi atakuje głównie zdrowe świerki, powodując silne wycieki żywicy o kulistym kształcie o wyraźnym otworze wejściowym. Ze względu na swoje umiarkowane występowanie nie przyczynia się do wielkich szkód gospodarczych w Polsce.  

(Zdjęcie w nagłówku – wikipedia: pl.wikipedia.org/wiki/Bielojad_olbrzymi)